Półtorak Jadwiga - beer geek kontra miód pitny

No i wchodzę w miody pitne. Czy powinienem zdawać relację z tego starcia na blogu poświęconemu piwu? Przekonały mnie dwa powody. 

Już dziś daje się zauważyć spore zainteresowanie tematem i poszanowanie tego napitku wśród beer geeków. Popularny AleBrowar zapowiedział niedawno, że oprócz sprzedaży już dostępnych na rynku miodów pitnych rozpoczną oni produkcję własnych - zakładam, że przyprawianych nowofalowym chmielem. Samo chmielenie tego trunku też nie jest wcale nową praktyką i stanowi ciekawą cechę łączącą go z piwem, a biorąc pod uwagę możliwości dzisiejszych odmian, efekty mogą być niezwykle ciekawe. Czekam na pierwszych stricte miodożłopnych blogerów.

No i z tego automatycznie wyłania się powód drugi - jako miodowy prawiczek chciałbym osoby o podobnym statusie poinformować, czego się spodziewać po tych cymesach i czy faktycznie warto zagłębić się w ten świat. 

Krótko o miodzie pitnym

Tradycyjny napitek, który wyrabiano już w średniowieczu. Od zawsze mocno związany z Polską i obecnie nasz kraj jest jedynym na świecie produkującym go na skalę przemysłową. Od roku 2008 rodzime miody pitne zarejestrowane są jako Gwarantowana Tradycyjna Specjalność - produkt chroniony ze względu na tradycyjny sposób wytwarzania i zawierający tradycyjne surowce.

Dzieli się go na cztery podstawowe rodzaje, zależnie od stopnia rozcieńczenia miodu pszczelego (zazwyczaj lipowego) wodą: półtorak (1 część miodu na 0,5 części wody), dwójniak (1 część miodu na 1 część wody), trójniak (1 część miodu na 2 części wody) i czwórniak (1 część miodu na 3 części wody). 

Półtoraki są najcięższe, najsłodsze i w teorii najbardziej szlachetne, natomiast czwórniaki najlżejsze, mniej alkoholowe i często wręcz wytrawne. Gotową brzeczkę poddaje się fermentacji. Wszystkie miody pitne wymagają stosunkowo długiego okresu dojrzewania i w przypadku najmocniejszych jest to kwestia kilku lat.

Normą jest przyprawianie brzeczki na rozmaite sposoby. Najczęściej stosuje się soki owocowe, przyprawy korzenne oraz zioła.

Półtorak Jadwiga 

Producent: APIS

Alkohol: 16,0% obj. 

Dodatki: owoce maliny i dzikiej róży

Rocznik: 2016 

Zacząłem z grubej rury i zdecydowałem się na półtoraka - no bo w sumie czemu nie? Starałem się zrobić mały research przed zakupem i Jadwiga zalicza się do trunków popularnych, zbierających bardzo pochlebne opinie.

Patrząc na zawartość informacji znajdującą się na butelkach miodów można stwierdzić, że rzemieślnicy pod tym względem nas rozpieszczają. W tym przypadku znajdziemy tylko zawartość alkoholu oraz pojemność flachy (750 ml). Nie liczyłem oczywiście na jakiś odpowiednik morskich opowieści, aczkolwiek fajnie byłoby dostać na kontrze krótki opis, informację o dodatkach (znalazłem je na stronie www) czy czasie leżakowania. Sama butelka - ładna. Etykieta pod względem graficznym - oldschool. Nazwa zapewne odnosi się do królowej Jadwigi Andegaweńskiej. Jeśli doczekamy się miodowej rewolucji, to trochę odświeżyłbym całość i nakierował na nieco młodsze pokolenie.

Jadwiga sprawia wrażenie dosyć gęstego napoju, a przechylając szkło da się zauważyć wyraźne, trwałe łzy na ściankach. Klarowność praktycznie stuprocentowa. Barwa soczystego bursztynu, wpadającego nawet w rubin. 

Aromat tuż po przelaniu do snifterka jest dosyć ostry i wyraźnie wychodzi w nim alkohol. Uspokaja się po kilku minutach, kiedyś całość sobie pooddycha. Nie jest tu wcale zbyt słodko i nawet nie powiedziałbym, że dominuje tu miód, choć nie ma wątpliwości, że tu jest. Pachnie to bardziej winem owocowym o wyraźnie kwaskowym profilu. Jeśli nie pożałowano dodatku owoców, to być może one dają ten efekt? Z czasem pojawia się akcent kwiecisty i świeże migdały, a miodność zyskuje na sile. Z każdą minutą jest lepiej - warto o tym pamiętać.

No ale ten smak... Inna bajka. Jest słodko, likierowato i szlachetnie. Początkowa ordynarność z zapachu się tu nie pojawia. Zdecydowanie dominuje strona miodowa, dzięki czemu całość jest przyjemnie wyklejająca, a w połączeniu z solidnie rozgrzewającym alkoholem tworzy to jedyny w swoim rodzaju winter warmer. Owoce pojawiają się na drugim planie, choć w połączeniu z ogólną słodyczką mają dosyć niejednoznaczny charakter i w ciemno mógłbym ich nie nazwać. Dają też przydatną tutaj nutę kwaskową. Po przełknięciu słodycz znika z podniebienia i języka powoli, lecz skutecznie - nie ma się ochoty zmyć tego szklanką wody. Najdłużej na podniebieniu czuć jednak owoce - stawiam na dziką różę. Pod względem smaku jest to zbalansowany i ułożony trunek.

Alkohol odparowuje i trochę podszczypuje przy przełykaniu, więc ciekaw jestem, jak to się układa po dłuższym leżakowaniu. Biorąc jednak pod uwagę, że trudno pić to w większych ilościach niż małe łyczki w odstępach kilku minut, to jest to jak najbardziej znośne.

Dobre było. Warto było. Aż chce się lepiej poznać ten świat. Takim niepełnym snifterkiem można się wręcz najeść (a jednocześnie z każdym łykiem smakuje lepiej), więc za przyzwoitą cenę dostajemy zabawkę na wiele wieczorów. Jeśli chcecie wejść w miody pitne, to zróbcie to teraz - Jadwiga wydaje się miodem idealnym na obecną pogodę. 

A jeśli już się zadomowiliście w tym temacie, to może mi coś polecicie?