Przeglądam Ci ja fejsbukowego walla, a tu info, że w pilskim Świecie Piwa stoją sobie nowe RIS'y z Pracowni. Wszystkie trzy, bo oprócz wersji klasycznej wypuszczoną mleczną i właśnie torfową. No to wsiadam w samochód i lecę z zamiarem nabycia trojaczków i zrobienia degustacji porównawczej lub coś w tym stylu, żeby się dobrze klikało, a tu kuźwa 19,40 CBLN/sztuka. Hę? Nie słyszałem nic o beczkach, no ale trudno, wezmę na razie jedno, bo zwyczajnie nie mogę pozwolić sobie na wydanie sześciu dych na trzy piwa. Barrel Age’e od Doktorów też kusiły, ale nie, zadowoliłem się jednym. Tym razem wybrałem wersję torfową, no bo torf ponad wszystkim, taka moja słabość. Okazało się oczywiście, że żaden z RIS’ów z beczką nie miał kontaktu. Nie są to też jakieś niespotykane rarytasy w ograniczonej, bo nie powinno być większych problemów ze znalezieniem ich w sklepach specjalistycznych. W składzie nie ma sproszkowanej kości słoniowej ani kawioru, a butelka nie jest pozłacana. 
Deer Bear w końcu na blogu. Mogłoby się wydawać, że unikam wyrobów piwowarów z Torunia, ale nic z tych rzeczy, bo piłem wszystko z kranów i trzymało poziom. Pan Zatyka zresztą jeszcze nie tak dawno sprzedawał mi piwo w sklepie, a ostatnio polewał w Carpe Kraft, także z automatu jakoś tak wzrasta moje zainteresowanie browarem (edit: podobno jego skład się uszczuplił i teraz całość prowadzi Grzegorz Durtan). Dzisiejszy bohater to belgijski saison, ale podrasowany zestem owocu pomelo oraz nowofalową citrą, więc powinno się tu coś dziać. W tym samym czasie ukazał się lekki Citrus Ale z koalą na etykiecie, który również posiadam i może trafi niedługo na bloga. A skoro przy etykietach jesteśmy... 
Koszykówka jest mi bliska równie bardzo, co siatkówka, hokej lub tenis. Czyli wcale, więc wybaczcie, że na zdjęciach widzicie buciory do biegania zamiast do kosza. O Golden State Warriors mimo wszystko coś niecoś tam słyszałem i wiem, że ostatnio nie mają sobie równych w NBA. Hopkinsi postanowili więc uwarzyć piwko w hołdzie dla tej drużyny i tym oto sposobem powstało Golden State AIPA. Już drugi przedstawiciel stylu w tym młodym browarze, więc chyba słusznie przytulili to IPA glass. 
Piwa od Rocha jeszcze nie piłem, a o browarze słyszałem dużo dobrego, więc widząc w końcu całą baterię ich produktów na sklepowej półce wybrałem od razu dwa. Rzemieślnicy warzą u siebie, tj. stacjonarnie, w Nowych Rochowicach, a dokładniej w miejscu dawnej fabryki wapna. Możemy o tym poczytać na odwrocie flaszki. Chyba wszystkie nazwy ich piw odnoszą się do koni, a w tym przypadku do rasy pochodzącej z Indii. Zaskakuje nieco styl, bo sześcioprocentowe piwo średnio mi pasuje do session. Może Panowie chcieli podkreślić wysoką pijalność, której oczywiście tu oczekuję, a i płatki owsiane powinny nam to wszystko fajnie wygładzić. 
Strasznie się napaliłem, gdy zapowiedziano to piwo, a nie było mi dane spróbować. Niedawno do sklepów trafiła jednak kolejna warka w rozsądniejszej ilości, więc tym razem nie musiałem za wiele szukać i Ucho samo się znalazło. Mamy tu takiego słabszego FES'a z bardzo nietypowym dodatkiem, a mianowicie polskim sushi w wersji świeżej i wędzonej. Taki rodzimy odpowiednik oyster stoutów. Pomysł nietuzinkowy, do czego łódzka Piwoteka zdążyła nas już przyzwyczaić, jednak znalazł swoich fanów. Ja śledzi trochę się boję, ale raz się żyje. Jakoś to będzie. 
No to kończymy na razie odyseję zakładową, choć na nowe piwka ekipy z Poniatowej też mam zamiar polować, więc zobaczymy. Mamy tu ciemne ale na polskich chmielach, co brzmi naprawdę intrygująco. Ponownie skorzystano z rodzimego Cascade oraz Puławskiego, które już zdążyły pokazać, że stać je na wiele. Oczekiwać należy chyba stosunkowo prostego, pijalnego, lecz wyraźnie nowofalowego piwka. Takiego dla ambitnych bumelantów właśnie. - Na zdrówko Ronny! Powiedz, czego byś sobie prędzej odmówił? Szklanki Cuveé van de Keizer, czy kobitki?
- No wiesz, Johan, to zależy od rocznika.
Żeśmy się pośmiali, to przejdźmy do konkretów. Nie zamieściłem tego dowcipu przypadkiem, gdyż wywodzi się podobno z Antwerpii, a naszego dzisiejszego bohatera z Belgią to i owo jednak łączy. Oktavio to quadrupel z rzemieślniczego Browaru Jana. Co ciekawe, wypuszczono go krótko po świetnej Fest Bubie, więc polscy rzemieślnicy chyba zaczynają zaprzyjaźniać się z Belgią. Oktavio ma jednak ten problem, że jest sporo lżejszy od trunku Poznaniaków, a więc teoretycznie trudniej będzie mu zrobić takie wrażenie. Przyczepię się też trochę ceny, gdyż kosztował zaledwie 50 groszy mniej, a Buba była przecież jeszcze w butelce półlitrowej. Przyjmijmy, że wina sklepu. Pozostaje mi mieć nadzieję, że to koniec wątpliwości, bo jednak rozglądałem się za tym piwkiem i nastawiony jestem pozytywnie. 
Piwko z bogatej przesyłki od browaru, za którą jeszcze raz dziękuję. Mamy tu lekką pszenicę na amerykańskich chmielach, a więc jeśli ktoś nie zauważył, że ciepło się robi na zewnątrz, to oto kolejny znak. Nazwa odnosi się oczywiście do gorącego stanu USA, który przy okazji jest podobno najbiedniejszym. Powinno być sesyjnie, orzeźwiająco, z takim kopniaczkiem w tyłek stawiającym na nogi. 28 IBU to nie jest dużo, ale biorąc pod uwagę ogólną lekkość może już dawać o sobie znać. Cóż tam słychać w kwestii opakowania? 
Cóż ja tutaj dzisiaj mam? Oszalałem? Dwie flaszeczki ciemnego Noteckiego przeterminowały się w sklepie mojej mamy, więc pozwoliłem sobie na mały eksperyment i wrzuciłem je do piwnicy. Śmiesznie tam wyglądały w towarzystwie porterów i Belgów. Piwnica ciemna, sucha i ze stałą, niską temperaturą, więc trudno o lepsze warunki do dojrzewania. Piwko samo w sobie jest oczywiście kiepskie, a przynajmniej ja zapamiętałem je sobie jako wodniste, słodkie i raczej jednowymiarowe, także nie należy się tutaj spodziewać jakichś cudów. Zawartość alkoholu też jest teoretycznie za niska, żeby je odpowiednio zakonserwować. Czego więc mogę oczekiwać? Nie jestem pewien. 
Nie skonsumowałem jeszcze czterech piwek otrzymanych od browaru, a ten już zdążył wypuścić dwa nowe, więc jedziemy. Poprzednie egzemplarze wypadły bardzo pozytywnie i do klasyki jaką jest AIPA podchodzę już na spokojnie, z wysokimi oczekiwaniami i świadomością, że nie uwarzyli tego przypadkowi goście. Ma buchać tropikami i przeorać troszkę gardło, bo 75 IBU powinno już jakieś wspomnienie zostawić. 
Jeszcze raz Kingpin, jeszcze raz klasyk. Tego dla odmiany nie próbowałem wcześniej, a zapowiada się lepiej niż dobrze. Mandarin to IPA z zachodniego wybrzeża doprawione zieloną herbatą Sencha. Herbata w piwie to oczywiście już nie taka nowość i praktycznie zawsze sprawdza się świetnie. A co do nazwy piwa, to oznacza ona język mandaryński, który to z kolei jest językiem urzędowym stosowanym w Chinach. Czyli chińskim po prostu, choć to nie takie proste, ale ciekawskich zapraszam na wikipedię. 
Piwko zapakowano z klasą, co w sumie jest standardem u Kingpinów, ale ta etykieta zalicza się i tak do najładniejszych. Przyjemna kolorystyka, sympatyczna świnka , chińskie znaczki i jakieś miniaturki w tle. Niby ten sam schemat, ale tu wyjątkowo dobrze ze sobą to współgra i po prostu robi klimat. Morskie opowieści trochę bez polotu, choć fajnie, że w ogóle są. Skład pełny, podstawowe info, kapsel firmowy. Ściągamy.